Het was 14 juli 2003. Ik moest op tijd naar bed, want morgen zou een spannende dag worden. De hele nacht lag ik wakker. Niet van angst, maar juist van spanning en adrenaline. Wat zou er morgen allemaal gebeuren? Wie zouden er allemaal komen, wat zou er zitten in de grote tas die mama mee heeft genomen uit de winkel? Het was dé tijd dat ik uitkeek naar het mooiste feest van het jaar: mijn verjaardag op 15 juli.
Liefde, spelletjes en cadeautjes
Vraag mij naar wat herinneringen van vroeger en de kans is groot dat ik je scheef aankijk. Ik heb het geheugen van een goudvis, maar mijn tiende verjaardag weet ik het best. Een bijzondere leeftijd, het voelde toen heel volwassen. Ik zat rond de tafel spelletjes te doen met mijn nichtjes. Iedereen was er: mijn lieve oma, tantes en ooms en ik had de tijd van mijn leven. Ik kreeg cadeautjes, voelde me geliefd, het leven kon niet beter. Mijn verjaardag was een dag als geen ander. De dag erna was ik zelfs bedroefd omdat het voorbij was. Ik telde de aankomende 364 dagen tot het feest opnieuw los zou barsten.
Haast, moeten en stress
We gaan in sneltreinvlucht door naar 14 juli 2015. Mijn verjaardag moest geregeld worden- móést is helaas het goede woord. Er MOEST een feestje voor familie geregeld worden, er MOEST een feestje voor vrienden geregeld worden. Ik MOEST drank inslaan, MOEST een Facebookpagina aanmaken en MOEST iedereen een persoonlijk berichtje sturen. Als je vijftien mensen uitnodigt, heb je jammer genoeg ook vijftien verschillende agenda’s. Wie moet ik vragen en nog belangrijker, wie niet? Hoeveel moet ik kopen? Welke bodybutter van The Body Shop moet ik nu weer vragen? In plaats van een slapeloze nacht van de spanning, had ik nu een slapeloze nacht omdat ik van alles moest regelen en daar eigenlijk helemaal geen zin in had. Ik ben nog beter in natuurkunde dan in het inschatten van hoeveel boodschappen ik moet doen voor een feestje, dus je kunt je indenken hoe dramatisch het is.
Gezelligheid, waar dan?
Denk eens na, wanneer keek jij écht nog uit naar een feestje? Een cadeau verzinnen en geven doe je tegenwoordig omdat het móét, niet omdat je zin hebt om écht na te denken wat iemand wil hebben. Je gaat nu vaak naar een verjaardag omdat het MOET, niet omdat je denkt dat het de avond van je leven wordt. We lijken steeds minder gezellig te worden, wat ik behoorlijk zorgelijk vind. Ik betrap mezelf hier ook vaak op. Ik heb nooit zin om naar een verjaardag te gaan, maar het kan niet anders- het zijn je goede vrienden of familieleden waar je van houdt en zij waren ook op jouw verjaardag.
Onbezorgd als een kind
De magie is weg, het toverstokje is opgebrand. Ik verlang naar vroeger, naar de onbezorgdheid die je hebt als kind, toen we nog écht zin hadden in een feestje. Toen we nog werden betoverd, op handen werden gedragen en de cadeautjes kregen waar we al maanden naar hadden gestaard in de speelgoedfolders van Bart Smit. Verjaardagen van anderen betekenden taart, spelen met vriendjes en vriendinnetjes en heel veel limonade. Als je geluk had, ging je naar huis met een zakje m&m’s. Nu gaan we naar huis met een paar likes op onze Facebook status. Het feest was gezellig. Hoera.
Mijn verjaardag van dit jaar zit er op, maar voor volgend jaar heb ik besloten: ik moet één ding en dat is mezelf beloven dat ik NIETS moet. Hopelijk heb ik dan net zo’n slapeloze nacht als in 2003, en niet een zoals in 2015.
Wanneer keken jullie voor het laatst écht uit naar een feestje?
