Een van m’n favoriete onderdelen van de blog van eenkadovoor.nl is de cadeau-confession-rubriek. Deze rubriek inspireerde me dan ook om deze eerlijke blog te schrijven.
Heb je de serie The Big Bang Theory weleens gezien? Ja? Dan weet je waarschijnlijk ook dat Sheldon cadeautjes verafschuwt. Zo zit het zeker niet bij mij. Ik ben groot fan van cadeautjes geven, maar krijgen: dat is een heel ander verhaal. Ten eerste houd ik niet zo van verrassingen. Ik houd er niet van als dingen fout gaan en als je verrast wordt, heb je minder tijd om je voor te bereiden op allerlei scenario’s. Natuurlijk vinden we het stiekem allemaal wel een beetje leuk om verrast te worden, maar dan moeten we ‘loslaten’ en dat is niet altijd even makkelijk voor iedereen.
Ik beken
Cadeautjes krijgen van m’n moeder, broertje of vriendje, daar heb ik geen problemen mee. Die kennen me zo goed, dat ze 1. weten wat ik leuk vind en 2. het niet erg vinden als het niet direct een groot succes is. Cadeautjes krijgen van vreemden, kennissen en vrienden daarentegen: horror. Uitpakken gaat gepaard met zweethandjes en een wirwar aan gedachten. Je wilt op de juiste manier reageren en bedanken, niemand teleurstellen en eventuele teleurstelling aan jouw kant kosten wat het kost verbergen. Ik geef eerlijk toe. Ik word écht zenuwachtig van cadeautjes krijgen.
Is het écht zo erg?
Het liefst zou ik ieder cadeau in m’n eentje in alle rust uitpakken, zonder hoopgevende blikken en verwachtingen. Niet dat ik nou zo vaak verrast ben met afschuwelijke cadeaus, helemaal niet! En is het dan zo erg om een cadeau te krijgen dat je nooit voor jezelf zou uitzoeken? Zeker niet. Het gebaar is al hartstikke lief en ik krijg er echt wel een semi-spontaan bedankje uitgeperst, maar vanbinnen voelt het niet helemaal lekker. Zo kreeg ik een keertje een deodorant voor m’n 14e verjaardag en begon in me natuurlijk direct of te vragen of ik stonk, heeft m’n oma er een handje van om geurtjes cadeau te doen die niet zouden misstaan in het toilet en heb ik regelmatig sieraden cadeau gekregen die totaal niet bij me pasten. Of wat dacht je van het supermooie hoesje voor m’n mobiel, speciaal voor mij gemaakt, dat niet het juiste formaat was? Niet zo erg toch? Nee, dat klopt. Toch wil ik ieder cadeau kunnen beantwoorden met een oprechte blije dankjewel of een eerlijke ‘superlief, maar niet helemaal mijn ding, mag ik het ruilen?’ Zou dat te leren zijn? Wist je trouwens dat 35% van de Nederlanders* hetzelfde denkt als ik? Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, dus maak er het beste van. Ook als het niet je droomcadeau is.
Ik hoop niet dat iedereen die dit leest nu per direct bang is om mij iets cadeau te doen, of denkt dat ik altijd ontevreden ben: alsjeblieft niet! Misschien moet ik gewoon nog even dooroefenen met het krijgen van cadeaus en wordt m’n 29e verjaardag in maart het keerpunt.
Voor wie is dit herkenbaar? Ik weet zeker dat ik hier niet de enige in ben!
*) Resultaat ‘Onderzoek en feestdagen’ in opdracht van Read & View, uitgevoerd door Panelwizard in 2013.
