Ella’s man houdt niet van verrassingen en toen zij hem vroeg wat hij wilde, was het antwoord: “Ach, gewoon wat vrienden en familie uitnodigen.” Nee, dacht Ella, voor je veertigste verjaardag moet je het toch iets spannender aanpakken. Dit is wat zij deed.
Mijn man werd vorig jaar 40. Oh jee, nu werd hij echt oud, volgens hem. En bedankt, ik ben 4 jaar ouder. Maar goed, dit moest natuurlijk gevierd worden en aangezien mijn man niet van verrassingen houdt, vroeg ik hem wat hij wilde. “Nou, gewoon….wat vrienden en familie uitnodigen en dan gewoon een borrel met wat hapjes. Ik stuur wel een mailtje naar iedereen.” Mmm, toch wat saai, daar moesten we maar iets anders voor verzinnen.
Inbreken en regelen
Tegen al mijn principes in heb ik “ingebroken” in zijn mail en het mailtje naar mezelf doorgestuurd. Zo wist ik tenminste wie hij had uitgenodigd. Ondertussen had ik al een aardig plannetje in mijn hoofd gesmeed. Een winterbarbecue. Daar hadden we het ooit wel eens over gehad, dat het ons wel leuk leek om eens te organiseren. Ik stuurde iedereen een mailtje om te vragen of ze zichzelf voor de borrel wilde afmelden en dan het liefste met een zo flauw mogelijke smoes. Ik heb wat leuke smoezen langs zien komen (complimenten aan iedereen….)
Geen goede bui
Van “we zien elkaar al op het feest van F.” (een familielid die de dag daarna 60 werd) tot “de cavia moet naar de dierenarts”. Mijn man werd steeds chagrijniger. “Ik organiseer nooit meer wat” en “waarom is F zo veel belangrijker als ik”.. Ik heb hem nog nooit zo boos/verdrietig/teleurgesteld meegemaakt. Hoe zat het ook al weer met de trouwbelofte in voor- en tegenspoed? En hoewel ik best medelijden met hem had, hield ik mijn mond en praatte gezellig met hem mee. “Ook lullig, van je familie moet je het maar hebben.” Ondertussen was ik natuurlijk druk bezig met van alles te regelen.
Gewoon vergeten!
Terrasverwarmer, briketten voor de barbecue, vlees, sauzen, salades, drankjes, hapjes, noem het maar op. Bij veel gasten stond ondertussen van alles opgeslagen. Mijn man had nog steeds niets door en bleef mokken. Ik probeerde hem te troosten met het vooruitzicht dat hij op de dag zelf toch een heel leuk feest zou krijgen. Hij kreeg van mij namelijk een sushi workshop met 4 vrienden (zijn “oudste”/beste vrienden. Dat vond hij wel heel erg leuk, maar dat iedereen afzegde….. Dat bleef hem toch wel ernstig bezig houden. Hij wilde zelfs niet naar het feest van F., maar gelukkig zag hij wel in dat hij dat niet kon maken. Het hoogtepunt van zijn boze/teleurgestelde bui was, denk ik, wel toen we weer terug reden na het feest. “Ze feliciteerden me niet eens, ze zijn het gewoon vergeten!”
En dan ben je 40
En toen werd het zondag. Aan het ontbijt (nou ja, meer brunch) vroeg ik of hij wist waar de partytent lag. En of hij die kon opzetten…… Je had zijn gezicht moeten zien toen ik vertelde wat de plannen voor die dag waren. Het geheim bewaren totdat de mensen zouden komen leek me niet zo’n goed plan.. de schrik zou dan te groot zijn. Het feest was heel gezellig. Iedereen had het prima naar zijn zin en het feestvarken…. Liep de hele middag/avond te stralen.
Met dank aan Ella
