Ken je dat gevoel? Het gevoel dat je krijgt wanneer je iets beet pakt en het je terug brengt naar vroeger? Een mooie herinnering? Dat kan bij een mooi cadeau zijn; het hoeft niet eens een origineel cadeau te zijn. Ik heb dat gevoel bij mijn fluitje.
Het fluitje
Zoals je op de foto kan zien is het een zilver fluitje. Zo’n eentje die scheidsrechters bij voetbal ook hebben. En aan het fluitje zit een mooi rood koord. Wanneer ik mijn fluitje pak en hem om mijn nek hang komt die een dikke hand boven mijn navel te hangen. Vroeger was dat niet zo. Toen hing dit fluitje op mijn navel en daar heb ik hele mooie herinneringen aan.
Showband ’75
Laat ik jullie mee nemen naar vroeger. Vroeger is zo’n dik 26 jaar geleden. Mijn tante speelde bij Showband ’75 en ook mijn buurvrouw, buurman en hun kinderen speelden daarbij. Via mijn tante kwamen mijn zusje en ik bij de minirettes. Dat waren de mini’s van de majorettes. Helemaal geweldig vonden wij het om met zo’n stokje… oww nee lees baton… rond te lopen. De deal was snel gemaakt… wij werden lid. Tijdens sinterklaas mocht ik bij de kade helemaal vooraan wachten! Showband ’75 haalde Sinterklaas namelijk binnen en de minirettes stonden altijd voorop! En dat ging van klein naar groot…. En je raadt het al… ik was toen nog één van de kleinste. 🙂 Geweldig vond ik dat.
Optredens
Een echte showband loopt ook optredens. Met de minirettes ben ik dan ook overal geweest. Optredens in Nederland, maar ook in België, Duitsland en zelfs Frankrijk. Met de bus gingen we overal naar toe. Hartstikke leuk was dat. De band was één grote familie. Dit kwam natuurlijk ook omdat er familie bij zat. Niet alleen mijn tante deed mee, maar ook mijn oom en vader! En mijn moeder? Die liep achteraan met spullen voor de band. Warme en goede herinneringen heb ik aan die tijd. En daardoor heb ik een hoop gezien en meegemaakt!
De miss
Vooraan de groep liep de miss. Bij de kleintjes heette dat de miss minirette en bij de grote miss majorette. Al eeuwen liep bij de minirettes Manon voorop. Nooit aan gedacht dat het ooit zou kunnen veranderen. En toen bereikte Manon de leeftijd dat ze over moest naar de majorettes. Wie kon haar vervangen? De meiden die het wilden moesten zichzelf eerst bewijzen. Tijdens de trainingen op de vrijdagavond lieten we zien dat ook wij heel goed ervoor konden lopen. Op de avond dat ze gingen kiezen, had ik eigenlijk een feestje. Ik besloot om eerst naar de training te gaan en daarna naar het feestje. Als ik er voor ga, ga ik er ook echt voor en dan moet de rest er maar voor wijken. En zo gebeurde het… ik werd de nieuwe miss van de minirettes en mocht nu alle optredens voorop lopen! Helemaal gelukkig was ik er mee. Tijdens het eerste optredens kreeg ik…. jawel…. het fluitje! Een cadeautje voor de miss. Dat fluitje heb ik meerdere malen laten horen tijdens het optredens. Wat was ik blij met mijn fluitje.
Betekenis
Waarom ik er zo blij mee was en nog steeds mee ben? Ik koester er mooie herinneringen aan. Een mooie tijd bij Showband ’75 en het feit dat ik voor de hele band mocht lopen als klein meisje. Ik was de miss! Ik mocht vertellen wat alle minirettes moesten doen, welke showtje we gingen doen en welke kant we op gingen. Ik had een hele band achter mij. Dat is toch geweldig als jong meisje? Een mooie tijd waaraan ik graag nog terug denk. En dat doe ik niet alleen met deze mooie foto’s, maar ook met dit fluitje. “Het fluitje”
